Hayat bu, onlarca renkten oluşuyor. Bazen her şey dolu dizgin, bazen dingin, bazen hüzünlü. Bazen kanat çırpar yürek, bazen kırılır dökülür, sızlar inceden inceye.. İnsan ne çok şey yaşıyor, ne çok şeyi sevip, ne çok şeyi kaybediyor. Bazen giden bir sevgili, bazen minik bir yavru, bazen hayallerin, umutların. Kızıyorsun bazen, kahrediyorsun talihine. Sonra boyun eğiyorsun olana bitene çaresiz.
Bazen bir masal, bazen bir rüya gibi sevgi. Bazen de diken dolu bir tarla, yalın ayak yürüdüğün düşe kalka. Ömür bu ya, ne biriktirir insan, ne götürür yanında ve nereye gider? Son denen şey, acaba neyin başlangıcı? Ahhh, ne çok küskünüm sana hayat, ne çok kırdın sen beni. Biraz güldürdün ya, pek çok ağlattın, pek çok canımı yaktın sen benim. Ama ne yaparsın, yaşanacak işte ömür dediğin. Hep bir avuntu insanın yarınlara sakladığı. Belki, dediği, belki gelir beklenen günler. Kim bilir belkide yaşanır özlenen hayaller. Yada olduğu kadar, ne bileyim! Belkide ömür dediğin bu kadar...
Işık'ca
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder